Innowacyjna metoda łańcuchów mięśniowych i stawowych G.D.S. swoją skuteczność zawdzięcza kompleksowemu podejściu do ludzkiego ciała. Łączy w sobie rehabilitację, fizjoterapię, dbanie o zdrowie i zapobieganie problemom, szczególnie uwzględniając aspekty związane z psychiką i zachowaniem człowieka. Metoda nie daje fizjoterapeutom czy osteopatom gotowych, szablonowych rozwiązań w zakresie podejścia do psychiki i ciała, gdyż każdy przypadek jest inny. Kładzie natomiast nacisk rozumienie zależności biomechanicznych, które umożliwi dobranie odpowiedniej techniki pracy i narzędzi najlepiej dopasowanych do sytuacji. Podstawą sukcesu w stosowaniu metody G.D.S. jest doskonała znajomość anatomii i fizjologii.
W czym tkwi fenomen metody G.D.S.
Metoda G.D.S., polegająca na badaniu wielu powiązań na poziomie ciała i emocji zakłada, że wszystkie części ciała zależą od siebie wzajemnie, a połączone są mięśniami, które układają się w łańcuchy. Łańcuchy zaś są ze sobą powiązane i stanowią uzupełniające się przeciwieństwa w zależności od tego, którą stronę ciała wyrażają w swoim napięciu. Nadmiar napięcia mięśniowego powoduje hamowanie funkcji danego łańcucha, wyrażające się bólem i sztywnością, a jednocześnie stopniowo determinuje serie przemieszczeń stawowych, pobudzających ukazanie się łańcucha przeciwstawnego. Ponieważ układy mięśniowe i łańcuchy stawowe są ze sobą powiązane, napięcie powoduje ogólne pogorszenie się stanu psycho-mechanicznego.
Zatem wszystkie emocje, uczucia, doświadczenia, sposób bycia, higiena życia, żywienie oraz wszelkie napięcia wywierają wpływ na postawę, oddychanie i gesty.
Opracowana przez fizjoterapeutkę i osteopatkę Godelieve Denys-Struyf koncepcja współdziałania stawów i grup mięśni, jest więc narzędziem wyrazu psychiczno-cielesnego. Te właśnie powiązania pomiędzy wyrażaniem osobowości, postawą i zachowaniem, dały podstawę do opracowania metody łańcuchów mięśniowych i stawowych G.D.S. Autorka metody zdefiniowała 6 łańcuchów mięśniowo-powięziowych, a szczegółowa analiza kinezjologicznej pracy mięśni i stawów, uczyniła fizjoterapię niezwykle skuteczną w pracy z dolegliwościami bólowymi i zaburzeniami układu ruchu oraz dającą długotrwałe efekty. Ponadto metoda G.D.S. jest wykorzystywana nie tylko w celach terapeutycznych, ale też zapobiegawczych.
Wskazania do stosowania metody łańcuchów mięśniowych i stawowych
Ze względu na dużą skuteczność oraz szerokie zastosowanie metody, może być skierowana zarówno do osób dorosłych jak i dzieci. Wykonana na etapie zapobiegania, pozwala na lepsze codzienne kierowanie napięć, związanych z zachowaniami oraz na uświadamianie właściwych gestów. Jeśli zaś chodzi o terapię, to opracowane strategie postawy, oddziałują na przyczyny patologii, takie jak bóle szyi, ból lędźwiowy, lumbago, zwyrodnienie stawów. Sięgnięcie do źródła dysfunkcji, pozwala uniknąć ich nawrotów w przyszłości, albo niweluje ryzyko pojawienia się nowych patologii. Terapia metodą G.D.S. eliminuje zaburzenia statyki kręgosłupa oraz leczy patologie kończyn, do których zaliczamy wady stóp, kolan, miednicy i pozorne skrócenie kończyn.
Terapia metodą łańcuchów mięśniowych i stawowych G.D.S
Terapia metodą łańcuchów mięśniowych i stawowych zorientowana jest na podniesienie świadomości w zakresie przebiegu mięśni, ich wzajemnych interakcji oraz oddziaływania na układ szkieletowy i stawy. Dzięki temu Pacjent uczy się prawidłowych gestów oraz poprawnego ruchu, pozwalających na optymalne wykorzystanie ciała. Tylko świadome wyrównywanie napięć mięśniowych w odniesieniu do własnego szkieletu, może doprowadzić do równowagi w ruchu ciała.
Do najpopularniejszych zabiegów metodą G.D.S. należą:
- metody odruchowe
- modelowanie kostno-stawowe
- mobilizacje stawowe
- pozycje rozciągające
- stymulacja i koordynacja napięć mięśniowych
- napięcia izometryczne
Pozbawione równowagi łańcuchy, spowalniają funkcje fizyczne, psychiczne, powodują ból i sztywność, dlatego tak ważne jest równoważenie napięć między różnymi mięśniami, które te łańcuchy budują. Terapia metodą G.D.S. eliminuje patologiczne napięcia tkanek w statyce, czego efektem jest skoordynowany ruch i właściwe sterowanie ciałem.
Pełną wiedzę na temat łańcuchów mięśniowych i stawowych G.D.S. nabędą Państwo w czasie szkolenia, którego oferta znajduje się na stronie internetowej: https://versusmedicus.pl/lancuchy-miesniowe-i-stawowe-gds/.
Leczenie skoliozy za pomocą metody G.D.S
Metoda łańcuchów mięśniowych i stawowych G.D.S. znajduje doskonałe zastosowanie w leczeniu wspomagającym proces diagnostyczny skoliozy idiopatycznej. Skolioza jest deformacją kręgosłupa, która ujawnia się w okresie szybkiego, skokowego wzrostu dzieci i młodzieży. To trójpłaszczyznowa, strukturalna deformacja kręgosłupa, która zmienia jego budowę, powoduje asymetrię pleców, nierówne wcięcia w talii, nierówne ustawienie ramion, wystające łopatki oraz wysunięcie jednego biodra do boku. W zależności od stopnia zaawansowania choroby, leczenie skoliozy będzie się opierać na odciążaniu i korygowaniu kształtu kręgosłupa za pomocą ćwiczeń mięśni.
Kość, mięsień i powięź stawowa stanowią jedność, dlatego tak ważne jest utrzymanie łańcuchów w równowadze, optymalizującej funkcjonowanie ciała i przyczyniającej się do jego właściwego kształtowania. Każde zaburzenie równowagi zmusza ciało do aktywacji coraz większej liczby mięśni w sposób stały, te z kolei przyczyniają się do napinania powięzi mięśni, co skutkuje powstaniem w ciele łańcucha napięć mięśniowo-powięziowych. Łańcuch, który miał hamować zaburzenie równowagi będzie je podtrzymywał, ciało przyjmuje wtedy konkretny typ postawy, zmniejsza się swoboda ruchu i występują dolegliwości bólowe.
Rodzaje łańcuchów mięśniowo-powięziowych G.D.S.
Godelieve Denys-Struyf grupuje mięśnie, których ciało używa do wyrażania się w sześć rodzin mięśniowych. Ponieważ metoda G.D.S. integruje funkcje ciała z zachowaniem psychicznym, to łańcuchy napięć mięśniowo-powięziowych zostały sklasyfikowane jako łańcuchy osobowości i łańcuchy relacji. Każdy z nich występuje podwójnie, po prawej i po lewej stronie oraz kontrolują się nawzajem: AL → PL, PL → AM, AM → PM, PM → PA, PA → AL.
Łańcuchy osi pionowej wyrażone w płaszczyźnie strzałkowej to łańcuchy osobowości silnie oddziałujące na fizjologię kręgosłupa:
- AM – łańcuch przednio-przyśrodkowy definiuje człowieka skrytego, czułego. Napięcia uwydatniają się w obszarze brzucha i przepony, widoczna jest kifoza piersiowa, zgięte kolana, tułów przesunięty do tyłu.
- PM – łańcuch tylno-przyśrodkowy odzwierciedla człowieka gotowego do działania, z głową odchyloną do tyłu, postawą wysuniętą w przód i wyprostowanymi kolanami. Napięcia zlokalizowane są w obręczy barkowej i stopach.
- PA – łańcuch tylno-przedni wyraża człowieka dumnego i wyniosłego o wyprostowanej postawie i klatce piersiowej na wdechu. Napięcie powoduje ból pleców oraz dotyka odcinka piersiowego.
- AP – łańcuch tylno-przedni charakteryzuje człowieka o postawie wyniosłej i pewnej siebie, ale skłonnego do depresji, z brakiem motywacji, widoczna postawa falująca, a klatka piersiowa na wydechu. Napięcie umiejscowione w przeponie, brzuchu i odcinku szyjno-piersiowym.
- Z kolei łańcuchy osi poziomej to łańcuchy relacji, wyrażone w płaszczyźnie czołowej oraz w horyzontalnej, aktywne w obrębie kończyn i obręczy:
- AL – łańcuch mięśniowo-powięziowy przednio-boczny, u introwertyka lokalizujący napięcie w kolanach. Cechuje człowiek o postawie zamkniętej, siedzącego ze skrzyżowanymi nogami, utrzymującego biodra w zgięciu, a barki zrotowane do środka.
- PL – łańcuch mięśniowo-powięziowy tylno-boczny, opisuje człowieka silnego, pewnego siebie, komunikatywnego, o otwartej postawie, choć wrażliwego. To ekstrawertyk utrzymujący szeroko rozstawione barki, biodra w odwiedzeniu i wyproście, z napięciami ukierunkowanymi na obręcz barkową, odcinek szyjny i kolana.
Zobacz także:
- Rola powięzi w prewencji urazów sportowych
Urazy sportowe stanowią istotny problem w środowisku osób aktywnych fizycznie, prowadząc nie tylko do bólu i ograniczeń ruchowych, ale również do długotrwałych przerw w treningach, a w skrajnych przypadkach – do zakończenia kariery sportowej. Kontuzje mogą powodować zaburzenia w codziennym funkcjonowaniu, wpływać na kondycję psychiczną oraz generować koszty związane z leczeniem i rehabilitacją. W kontekście prewencji urazów kluczową rolę odgrywa powięź – tkanka łączna otaczająca mięśnie, stawy i narządy wewnętrzne. Jej zdrowie i elastyczność są niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania układu ruchu oraz minimalizacji ryzyka kontuzji. - Adaptacje postawy a układ powięziowy
Postawa ciała odgrywa kluczową rolę w utrzymaniu zdrowia i sprawności fizycznej człowieka. Jest wynikiem współdziałania układu mięśniowego, kostnego oraz powięziowego, które razem tworzą złożony system zapewniający stabilność i mobilność. Powięź, będąca trójwymiarową siecią tkanki łącznej, otacza i przenika wszystkie struktury ciała, wpływając na ich funkcjonowanie oraz adaptację do obciążeń. Zrozumienie mechanizmów adaptacji postawy w kontekście układu powięziowego jest kluczowe dla profilaktyki i terapii zaburzeń posturalnych. - Znaczenie hipotezy terapeutycznej w Manipulacji Powięzi
Współczesna praktyka fizjoterapeutyczna, osteopatyczna oraz rehabilitacyjna coraz częściej stawia na interdyscyplinarne podejście, w którym kluczową rolę odgrywa właściwe formułowanie hipotez terapeutycznych. Szczególnie w kontekście manipulacji powięzi – techniki, która wymaga głębokiej znajomości anatomii, biomechaniki oraz neurofizjologii – prawidłowo postawiona hipoteza terapeutyczna stanowi fundament skutecznej interwencji. Precyzyjna diagnoza wstępna, oparta na szczegółowym wywiadzie oraz obserwacji klinicznej, umożliwia wypracowanie optymalnego planu terapii, zwiększając tym samym szansę na trwałą poprawę funkcji pacjenta.