Wnikliwe badanie anatomiczne, pozwala połączyć wszystkie reakcje ciała na poziomie narządu ruchu i trzewi z zachowaniem człowieka, które jest następstwem tych reakcji, lub wręcz przeciwnie, ich źródłem i początkiem. Tłumaczy to jedność pomiędzy aparatem ruchu i aparatem psychicznym.
Tylko całościowe podejście do organizmu, można by powiedzieć holistyczne traktowanie ludzkiego ciała, umożliwia precyzyjne określenie przyczyny wielu chorób, dysfunkcji czy dolegliwości bólowych układu mięśniowo – szkieletowego. Dlatego u podstaw diagnostyki i skutecznego leczenia, leży zrozumienie istnienia powiązań łańcuchowych.
Czym są łańcuchy mięśniowe i stawowe
Mięśnie, wraz z powięzią, która je otacza i przenika każdą, nawet najmniejszą ich strukturę, tworzą łańcuchy mięśniowe. Łańcuchy zapewniają utrzymanie stałej ciągłości oraz dopasowanie się przenoszonego napięcia pomiędzy dwoma punktami. Siły napięcia muszą być analogiczne, współmierne, co oznacza, że wzrost napięcia jednego elementu musi być równoważony przez inne elementy pozostające z nim w kontakcie.
Łańcuchy mięśniowe tworzą sześć grup mięśniowych, regulujących normalne funkcjonowanie ludzkiego ciała. Zaburzenia pracy poszczególnych łańcuchów, prowadzą więc do powstawania napięć, które z kolei przejawiają się w usztywnionej postawie, ograniczeniach ruchu i w dolegliwościach bólowych. Nadmiar napięcia mięśniowego, który utrzymuje się dłuższy czas, prowadzi do powstawania w ciele pasm napięcia, a w konsekwencji przemieszczeń stawowych.
Biomechanika łańcuchów mięśniowych
Biomechanika zajmuje się badaniem ruchów człowieka z punktu widzenia praw fizyki i anatomiczno-fizjologicznych właściwości narządów ruchu. Nie tylko ruch jest przedmiotem zainteresowania biomechaniki, ale również mechaniczne właściwości tkanek i narządów ten ruch wywołujące. Najistotniejsze z punktu widzenia ruchu są zatem układy odpowiadające za manipulację i lokomocję: szkieletowy, mięśniowy, nerwowy oraz narządy zmysłów wzroku i słuchu.
Analiza kinezjologiczna pracy mięśni i stawów połączonych w łańcuchy
Analiza kinezjologiczna zakłada całościowe podejście do organizmu człowieka, zmierzające do przywrócenia równowagi pomiędzy czynnikami fizycznymi, emocjonalnymi i biochemicznymi.
Sfera fizyczna człowieka obejmuje kości, mięśnie, ścięgna, organy oraz hormony.
Sfera psychoemocjonalna odpowiada za poziom stresu i reakcje organizmu na sytuacje stresowe.
Sfera energetyczna ma regulować w ciele przepływ energii w celu utrzymania prawidłowej pracy mięśni, układu pokarmowego, ruchu powietrza w płucach, cyrkulacji krwi i limfy, a także myśli i emocji.
Znajomość powiązań łańcuchowych daje możliwość połączenia wielu dysfunkcji w logiczną całość i precyzyjnego określenia ich źródła. Dzięki temu fizjoterapia i osteopatia stała się niezwykle skuteczna.
Przyczyny dolegliwości układu mięśniowo-szkieletowego
Zaburzenia układu mięśniowo-szkieletowego mogą wynikać z czynników biomechanicznych, związanych z pozycją ciała i wywieranymi siłami. Najczęściej wymieniane są czynniki indywidualne, charakteryzujące człowieka, czynniki związane ze stylem życia oraz czynniki będące następstwem wykonywanej pracy.
Czynniki wewnętrzne (indywidualne), związane z siłą fizyczną człowieka, wydolnością organizmu czy też sposobem odżywiania, są wyznacznikiem zdrowia człowieka, ale to czynniki zewnętrzne (biomechaniczne i psychospołeczne) są najczęstszą przyczyną występowania dolegliwości układu ruchu. Najczęstsze z nich to:
- ciężka praca fizyczna, absorbująca duże wartości siły przy zaangażowaniu całego ciała w określonej pozycji (podnoszenie, przenoszenie, pchanie i ciągnięcie)
- praca biurowa lub przy linii produkcyjnej, angażująca kończyny górne w powtarzających się sekwencjach ruchu, obciążająca statykę pleców
- praca z urządzeniami (szlifierki, wiertarki, piły, młotki itp.), powodująca drgania mechaniczne lub wibracje, które negatywnie wpływają na tkanki i naczynia krwionośne, zwiększają ryzyko występowania bólu pleców oraz wywołują choroby układu nerwowego
- czynniki psychospołeczne (monotonia pracy, presja czasu, odpowiedzialność, koncentarcja, kontrola) generują stres i wpływają na rozwój zaburzeń w funkcjonowaniu struktur ludzkiego ciała
Analizując wpływ czynników biomechanicznych na powstawanie i utrwalanie dysfunkcji układu ruchu, należy brać pod uwagę trzy parametry łącznie: pozycję ciała, siłę oddziaływania czynników biomechanicznych oraz czas ich oddziaływania.
Jeśli chcą Państwo zgłębić biomechanikę łańcuchów mięśniowych, zapraszamy do śledzenia terminarza szkoleń na naszej stronie internetowej: https://versusmedicus.pl/lancuchy-miesniowe-i-stawowe-gds/.
Zobacz także:
- Rola powięzi w prewencji urazów sportowych
Urazy sportowe stanowią istotny problem w środowisku osób aktywnych fizycznie, prowadząc nie tylko do bólu i ograniczeń ruchowych, ale również do długotrwałych przerw w treningach, a w skrajnych przypadkach – do zakończenia kariery sportowej. Kontuzje mogą powodować zaburzenia w codziennym funkcjonowaniu, wpływać na kondycję psychiczną oraz generować koszty związane z leczeniem i rehabilitacją. W kontekście prewencji urazów kluczową rolę odgrywa powięź – tkanka łączna otaczająca mięśnie, stawy i narządy wewnętrzne. Jej zdrowie i elastyczność są niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania układu ruchu oraz minimalizacji ryzyka kontuzji. - Adaptacje postawy a układ powięziowy
Postawa ciała odgrywa kluczową rolę w utrzymaniu zdrowia i sprawności fizycznej człowieka. Jest wynikiem współdziałania układu mięśniowego, kostnego oraz powięziowego, które razem tworzą złożony system zapewniający stabilność i mobilność. Powięź, będąca trójwymiarową siecią tkanki łącznej, otacza i przenika wszystkie struktury ciała, wpływając na ich funkcjonowanie oraz adaptację do obciążeń. Zrozumienie mechanizmów adaptacji postawy w kontekście układu powięziowego jest kluczowe dla profilaktyki i terapii zaburzeń posturalnych. - Znaczenie hipotezy terapeutycznej w Manipulacji Powięzi
Współczesna praktyka fizjoterapeutyczna, osteopatyczna oraz rehabilitacyjna coraz częściej stawia na interdyscyplinarne podejście, w którym kluczową rolę odgrywa właściwe formułowanie hipotez terapeutycznych. Szczególnie w kontekście manipulacji powięzi – techniki, która wymaga głębokiej znajomości anatomii, biomechaniki oraz neurofizjologii – prawidłowo postawiona hipoteza terapeutyczna stanowi fundament skutecznej interwencji. Precyzyjna diagnoza wstępna, oparta na szczegółowym wywiadzie oraz obserwacji klinicznej, umożliwia wypracowanie optymalnego planu terapii, zwiększając tym samym szansę na trwałą poprawę funkcji pacjenta.